Ostatnie tchnienie
Człowiek umiera w takim stanie, w jakim żył, i zostanie wskrzeszony w takim stanie, w jakim umarł.
Zaprawdę, pierwszym świadectwem o naszym udziale w świecie wiecznym będzie nasze Ostatnie tchnienie. Aby godnie pożegnać się ze światem ziemskim, dobry sługa musi przygotować się do ostatniego tchnienia. Do szczęścia w życiu wiecznym niezmiernie ważne jest to, aby życie upiększały dobre czyny, szlachetność, duchowa mądrość, spokój i kroczenie drogą prawdy.
W publikacji Ostatnie tchnienie autor proponuje zastanowienie się nad następującymi tematami: zikrullaah (wspominania Boga) we wszechświecie i w czasie przedświtu, duchowość Koranu i tafakkuru (refleksji), oczyszczenie serca poprzez skruchę (taubę) i łzy, istigna (zadowolenie z tego co posiadamy), trzymanie się norm etycznych w handlu, majątek jako najpiękniejsza pożyczka, przeznaczona do zwrotu Bogu, nakazy dotyczące dawania i brania pożyczki, posiadanie wzorcowego imanu – wiary, wiedza o losie i jego tajemniczości. Odrębny rozdział poświęcony jest człowiekowi, który pozostawił nam wzór kształtowania się serc od imanu do ihsanu – Musie Efendiemu (rahimahullaah, miłosierdzie Boga z nim). W rozdziale pod tytułem Księga Od imanu do ihsanu – tasałłuf – kropla duchowości autor opowiada o szlachetnej drodze tasałłufu, którą szło wielu wielkich ludzi.
